"Oiy nasaan na yung Patapon 3 na sabi mo ilalagay mo sa psp ko?(nomnomnom)",tanong ko kay Pearl habang kumakain ng Wafu. "Naku nasira ang psp ko tapos yung file sa memory card pati nga sa pc ko eh corrupted na. Navirus na naman ata," sagot naman ni Pearl. Hay naku, bakit ko nga pa ba siya tinanong? Alam ko naman na iyan ang isasagot niya. Kailan ba nagkatotoo ang mga sinabi niya?
Grade 3 ako nang makilala ko si Pearl,magkaklase kasi kami. Simula noon ay palagi na kaming magkasama sa kasiyahan at maging sa kalokohan. Masarap kasi siyang kasama,halos lahat kasi nakukwento niya. Marami rin kaming pagkakapareho kaya siguro magkasundong magkasundo kami sa halos lahat ng bagay. Teka ilalahad ko lang ng may kasamang numero para madali mong mabasa.
1. pareho kaming bunso
2. nag-aral kami sa iisang paaralan noong elementarya at hayskul.
3. iniwan ako ng aking nanay noong ako ay anim na taong gulang;siya naman ay ng kanyang tatay noong pito siya- mga lola namin ang nagpalaki samin.
4. mayroon akong pulang psp (ito ay isang electronic gadget na kasinlaki o mas maliit pa sa vhs tape na pwede mong lagyan ng mga laro,kanta at kung anu ano pa. maaari mong dalhin kung saan ka pupunta). Ito ang kaisa isang gadget na meron ako na nasa uso. Mayroon din daw nito si Pearl,pula rin daw ngunit hindi ko pa nakikita. Palagi niya lang nababanggit.

Ilan ang mga ito sa aming mga pagkakatugma. Kaya naman maraming pagkakataon na sa kanya ako lumalapit lalo na sa mga panahong gusto kong huminga mula sa sama ng loob;isa kasi siya sa mga nakakaintindi sa akin. Madali niya rin akong mapatawa lalo na yung kapag kakanta at magpipiyok piyukan. Gagawin niya lahat kahit minsan eh nagmunukha na siyang trying hard,basta mapatawa niya lang ako. Gayunpaman, may kakaibang ugali si Pearl na sadyang hindi ko maintindihan.

Nagsimula siyang maging kakaiba nang tumuntong kami sa kolehiyo. Dito sa Bulacan State University ko napiling mag-aral,malapit lang kasi sa bahay namin. Pinili ni Pearl na mag-aral sa Maynila. Gusto niya kasi matutong maging independent at saka pinayagan naman siya ng kanyang nanay. Noong una,linggo linggo umuuwi siya. Habang nagtagal ay naging buwan buwan na lang. Para kaming magkasintahan na matagal na hindi nagkausap kapag nagkikita kami. Noong una'y maganda ang kuwento niya tungkol sa Maynila. Madali raw pakisamahan ang mga tao, maraming pasyalan, iba't ibang lahi,klase at kulay ng tao ang makikilala at kung anu-ano pa. Ngunit habang tumatagal ay palagi niyang sinasabi na sana'y naging mayaman na lang siya para makasabay sa agos ng nasabing siyudad.

Masama ang loob ko hindi dahil sa Patapon 3,kundi ang dahilan kung bakit hindi niya masabi sa akin na wala naman siyang psp. Minsan pa nga noong ggraduate na ako, humihiram ako sa kanya ng pinagmamalaki niyang Mac foundation. Parang nabigla siya at nasabi na nahulog niya raw nang di sinasadya at biglang nabasag. Binalikan ko ng tanong,"akala ko ba yung mga mamahaling makeup eh hindi madaling mabasag?". "Oo pero matindi ang pagkakabagsak kaya gutay gutay na," sagot niya. Binili nga raw siya ng kotse ng nanay niya eh kaya lang nabangga raw sa Maynila kaya ayun nasa talyer. Samantala noong biglaan akong pumunta noon sa kanila para sorpresahin siya,nadinig ko sila ng nanay niya na nag-uusap na hindi siya kayang ibili ng laptop kasi marami pa silang gastusin. Kung laptop hindi siya mabili,kotse pa kaya? Iskolar kasi si Pearl at may Cap insurance siya kaya nakapag-aral sa Maynila.

Madalas siyang may nakakagalit dahil sa hindi pagtupad sa mga pangako. Naging matalim na rin ang dila niya sa pakikipag-usap marahil ay nahuhubaran siya sa mga pagkukunwari niya. Unti-unti siyang nilalayuan ng mga kakilala niya at kung hindi man eh nagpapanggap lang na mga orocan sa harap niya.

Hindi ko maunawaan kung bakit kailangan niyang magsuot ng maskara para lamang maging mabango ang kanyang pagkatao sa mga taong nakakahalubilo niya. Nasasaktan ako kasi ang pagkakaroon niya ng materyal na bagay ang naging sukatan niya ng pagiging mabango. At higit sa lahat, nadudurog ang puso ko dahil hindi ko ito masabi sa kanya. Mahal na mahal ko si Pearl bilang kapatid. Nalilimutan ko ang mga dapat kong sabihin kapag nakikita ko na siyang tumatawa, naririnig na nagpapatawa at tatawang kasabay nya. Kaya sinubukan kong gumawa ng bukas na liham.

"Mainit sa loob ng shell kaya hindi dapat nagkukubli sa maliit nitong mundo. Kung may mga dahilan ka man sa pagtatago sa loob nito, hindi yun sapat sapagkat binigyan ka ng Dios ng isip para maging malaya at piliin ang sa kung alam mo ay tama. Huwag kang umayon sa kung ano ang ididikta sayo ng paligid mo. Sarili mong mga paa ang ginagamit mo sa pagtayo;hindi ka pilay para alalayan ng iba. Magpakatotoo ka at lumipad na parang isang agila. Simulan mo nang lumabas dyan sa loob ng madilim mong shell."

Ngunit huli na ang lahat. "Pearl kumusta ka na?"
"Eto ayos naman. Katatapos ko lang magdrive ng kotse. Kahapon nga nagshopping ako eh,dami kong pinamili sa Mango,Anthology Event,Volcom at iba pa. Pumunta rin ako sa Embassy kagabi. Nakita ko dun iba't ibang artista,sila Marian,Anne Curtis. Nagsasawa na ko sa Macbook,nagtoshiba muna ako. "
"O,inumin mo na ang gamot mo."

Read More

Marso 2008 nang grumaduate ako sa kolehiyo. Tandang tanda ko pa ang sarap ng pakiramdam na parang naakyat ko na ang tuktok ng Bundok Apo. Ngunit hindi pa rito natatapos ang lahat sapagkat kailangan kong mag-aral muli ng tatlong buwan para sa board exam. Pagsapit ng Hulyo, doon ko nabasa sa internet ang aking pangalan na isa sa mga nakapasa. Yahoo! Isa na akong rehistradong nars. At sa matinding kagalakan tila parang nalangoy ko naman ang ilalim ng Philippine Sea.

Sa aking matinding kasabikan na mapraktis na ang aking propesyon,agad akong pumasok bilang "nurse trainee" sa isang malaking ospital sa Quezon City. Sa sistemang ito,binabayaran ko ang ospital ng isang libo kada isang buwan na pamamalagi ko doon. Galing di ba? May libreng serbisyo na,may natatanggap pa silang bayad mula sa akin. Marami kasi kaming nars na palaging sinasabing dahilan ng mga ospital kaya hindi nila kami magawang regular. Pero ayos lang sa akin,suot ko naman ang uniporme kong puti. Makita lang ng lahat na isang akong nars ay masaya na ako.

Habang tumatagal,ang nararamdaman kong kasiyahan sa pagsusuot ng puti ay napalitan ng pagod at pagsisisi. Marahil ay pinagtatawanan ako ng marami dahil sa isa akong nars na dumagdag lang sa listahan ng mga taong hindi mabigyan ng trabaho ng gobyerno. Malamang kagaya ko,marami rin ang nakararamdam ng pagkamuhi sa sarili kung bakit nag-aral pa nga naman ng apat na taon para lang maging trainee. Biruin mo sa isang araw walong oras kang nakatayo,nagpapakain ng mga pasyenteng comatose,nagpapalit ng diaper (minsan pa nga ay may kasamang malatubig na yema) at nagmamasahe ng likod. Uuwi kang papalong palong tapos wala ka namang maiuuwing pera mula sa pawis na tumagtak mula sayo. Martir kung baga. Tumagal din ako ng walong buwan sa ganitong gawain.

Pagkatapos kong maging trainee, lumipat ako sa maliit na ospital bilang nurse volunteer naman. Dito naman eh magseserbisyo ka nang hindi ka binabayaran pero hindi ka rin magbabayad. Nagupgrade ako kahit papaano. Pagkalipas ng isang taon, hindi pa rin ako mapasok bilang regular kaya umalis ulit ako.

Ngayon, nakaupo ako at habang isinusulat ito,napaisip ako. Alam ko may dahilan bakit ako nilikha ng Diyos bilang isang Pilipino. Siyempre ang Pilipino eh para sa Pilipinas at ang Pilipinas eh para sa mga Pilipino. Ngunit bakit parang hindi mahal ng Pilipinas ang mga Pilipinong kagaya ko? Hindi ako nagtataka kung bakit maraming Nars ang umaalis dito. Paano mo nga naman papaunlarin ang sarili mong bansa kung ikaw mismo ay hindi matulungan ang sarili mo?

Mahirap na ang Pilipinas hindi dahil sa wala; kundi ang konting meron eh napupunta sa bulsa ng mga nakaupo na ayaw subukang tumayo. Sa kabilang banda,hindi dapat sa iba ibinabato ang sisi kung bakit nagkakaganito ang personal nating mga sitwasyon. Pinagkakasya ko kasi ang sarili ko sa isang maliit na kahon na pwede namang humanap ako ng mas malaki kung saan ako saktong makapapasok.

Habang sinusulat ko ang pagbagsak ko sa apply sa mga call center sa kadahilanang nars daw ako,at sa iba pang mga trabaho sa labas ng narsing,bigla kong tinanong ang sarili ko,"kailan kaya magsisimula ang totoong biyahe ng buhay ko?" Kasi hanggang ngayon nakasakay pa rin ako sa kotseng ngunit wala namang gulong. Pero nakalimutan ko,hindi pala ako ang drayber ng kotseng ito(kaya siguro hindi ako makausad). Bigla akong natuwa nang makita ko ang aking Bibliya. Marami akong nakalimutan na sa isang iglap eh naalala ko. Ang isip ko ay nakatuon lamang sa kung ano ang magiging buhay ko dito;sa mga bagay na nakikita na dapat sana ay sa mga hindi. Panandalian lang pala ang paninirahan ko dito sa lupa. Ang jeep na bibiyahe papuntang langit nga pala ay panghabambuhay kaya doon dapat ako sumakay at iyon din ang mas dapat kong paghandaan.

Ikaw,saan mo gustong sumakay? Naghahanda ka na ba papuntang langit o mas pipiliin mo dito at yakapin ang mga bagay na kayang ibigay sayo ng mundo?

Read More

“It doesn’t matter how slowly you go-so long as you do not stop.”-Confucius

Sabi nung isang patalastas sa TV, para kanino ka bumabangon? Napag-isip ka ba? Natamaan ka ba? Meron bang konting guilt ka na naramdaman? Kung wala, wag mo nang ituloy ang pagbabasa.

Paggising mo sa umaga anong una mong ginagawa? Nananalangin ka ba? Umiinom ng kape? Umeebak? Kumakain? Naliligo? Nagdodota? Nagsisipilyo? Nag-eexercise? Para saan? Para kanino?

Paggising ko sa umaga, nag-isip ako, ilang gising na ba ang ginawa ko para sa isang common goal? Ang pumasok sa eskwela. Ilang taon na? Labing-lima, labing-anim? labing-pito? Mula nung kinder ako hanggang ngayong kolehiyo, ilang gising na yun? Kung bibilangin ko baka masiraan ako ng ulo.

Nakakasawa!

Gusto ko nang mabago ang dahilan ng paggising ko. Gusto ko na sana sa mga susunod na gising ko, hindi na pagpasok sa eskwelahan ang dahilan kundi para pumasok sa trabaho, sa paghahanapbuhay at kung ano pang mga dahilan para maging isang kapaki-pakinabang na tao. Isa lang naman ang kasagutan sa lahat ng yon. Ang makapagtapos ako.

Ikaw anong dahilan ng paggising mo?

Huwag mong hahayaang dumaan ang isang buong bente kwatro oras ng isang araw na wala kang nagawang kapaki-pakinabang.

Huwag kang makuntento na kaya ka buhay ka ngayon ay dahil humihinga ka. Alamin mo kung anong kontribusyon mo sa mundo. Kaya ka nga nag-aral eh, yun ang gagamitin mong armas sa laban ng buhay. Isantabi mo muna ang mga bagay na pumipigil sayo sa pagtatamo mo ng tagumpay. Iwaksi ang katamaran! Hindi ka na bata, para manghingi ng pera sa iyong mga magulang, magpaluto ng iyong kakainin, magpalaba ng iyong mga damit.

Hanapin mo ang iyong buhay. Harapin mo ang mundo. Kung kaya nya, kaya mo rin. Nosi balasi? Wag kang matakot. Huwag

mong hayaang kainin ka ng luho at porma. Huwag kang ipost ang bago mong relo, sapatos, cellphone, damit at ang iniinom mong mamahaling kape sa FB. Di naman ikaw ang bumili nyan. COM. Cash Of Mommy. Kung gusto mong matustusan ang luho mo sa buhay, sikapin mong makapagtapos, magtrabaho, at maging matagumpay para kahit bumili ka ng isang mall, walang kukwestyon sayo dahil sa sarili mong bulsa nanggaling ang perang ginamit mo.

Para naman sa iba na hindi pinalad na nakapag-aral, may lakas ka, may talento ka, gamitin mo yun para makahanap ng ikabubuhay. Huwag mong masyadong sisihin ang gobyerno sa kahirapan na tinatamasa mo ngayon. Kasi may kontribusyon ka sa kalahati ng kahirapang nararanasan mo ngayon.

Ang kakarampot na barya na dapat sana ay pang-almusal kinabukasan ay pinantaya mo sa Lotto, may natira man, ipinang-share mo pa sa inuman. Ang kinita mo sa maghapong paglalako ng isda ay ipinakipagsapalaran mo s

a Jueteng. Ang dalawang oras na gagamitin mo sana sa pag-aapply sa trabaho ay itinulog mo. Naging motto mo sa buhay ang "Di bale nang tamad, di naman pagod".

Ang mundo ay isang malaking entablado para sa ating lahat. Nakatutok sa iyo ang spotlight, kumilos ka. May kani-kanyang role tayong ginagampanan. Sa pagkakataong ito, ikaw din ang director sa pinili mong role. May mga pagkakataong may script na dapat sundin at meron din namang wala. Ikaw ang guguhit sa iyong kapalaran. Dapat maging makatotohanan ang acting. Sa bandang huli, ikaw din ang may kapangyarihang tuldukan ang ka

rera ng iyong buhay at nakadepende dun kung anong klaseng luha ang papatak sa iyong mga palad. Luha ng kabiguan o pagtatagumpay.

Magandang umaga sa iyo kaibigan!

Read More